Szczęść Boże

   Papież Franciszek uznał cud dokonany za wstawiennictwem Sługi Bożego Prymasa Tysiąclecia - Stefana Kardynała Wyszyńskiego. To było ostatnim etapem do beatyfikacji czyli ogłoszenia Go błogosławionym. Uroczysty akt ogłoszenia błogosławionym nastąpi 7 czerwca 2020 r. w Warszawie na Placu Zwycięstwa. Warto zapoznać się z ważnymi wydarzeniami z życia Prymasa Tysiąclecia, oto one:

1901

Urodził się 3 sierpnia w Zuzeli nad Bugiem jako drugie dziecko w rodzinie Stanisława i Julianny Wyszyńskich.

1910

Wraz z rodziną przeprowadza się do Andrzejewa, gdzie 31 października umiera jego matka.

1912–1920

Uczęszcza do gimnazjum im. Wojciecha Górskiego w Warszawie, a następnie do gimnazjum im. Piotra Skargi (Męskiej Szkoły Handlowej) w Łomży.

Od 1917 kontynuuje naukę w Niższym Seminarium, Liceum im. Piusa X, we Włocławku. 

1920

Wstępuje do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.

1924

3 sierpnia otrzymuje święcenia kapłańskie z rąk bp. Wojciecha Owczarka w kaplicy Matki Bożej w katedrze włocławskiej.

5 sierpnia sprawuje Mszę Świętą prymicyjną przed Cudownym Obrazem Matki Bożej na Jasnej Górze. 

1924

Pełni obowiązki wikarego w katedrze włocławskiej. Jest redaktorem „Słowa Kujawskiego”. 

1925–1929

Studiuje prawo kanoniczne i nauki społeczno-ekonomiczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Prowadzi duszpasterstwo wśród akademików w Stowarzyszeniu Młodzieży Akademickiej „Odrodzenie” i „Bratniak”. W 1929 uzyskuje stopień doktora na podstawie pracy „Prawa Kościoła do szkoły”. 

1929–1930

Odbywa podróż naukową po krajach Europy Zachodniej. 

1932–1939

Jest wykładowcą nauk społecznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, a także redaktorem naczelnym „Ateneum Kapłańskiego” i autorem licznych publikacji. Prowadzi intensywną działalność wśród robotników Włocławka; działa w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych; wykłada na Chrześcijańskim Uniwersytecie Robotniczym. W 1938 zostaje mianowany przez kard. Augusta Hlonda członkiem Rady Społecznej przy Prymasie Polski. 

1939

W październiku, imiennie poszukiwany przez Niemców, opuszcza Włocławek na polecenie bp. Michała Kozala i udaje się do Wrociszewa. 

1940–1942

Podejmuje opiekę duchową nad grupą sióstr franciszkanek i niewidomych dzieci w majątku Zamoyskich w Kozłówce. Prowadzi wykłady dla inteligencji z dziedziny katolickiej myśli filozoficznej i społecznej. W październiku 1941 przebywa w Zakopanem, gdzie zostaje aresztowany przez gestapo. Zostaje zwolniony, zanim ustalono jego tożsamość.

 

1942–1944

Podejmuje posługę duszpasterską w Zakładzie dla niewidomych w Laskach pod Warszawą. 1 listopada 1942 pierwszy raz spotyka Marię Okońską – Założycielkę przyszłego Instytutu Prymasa Wyszyńskiego. W czasie Powstania Warszawskiego jest kapelanem szpitala powstańczego w Laskach i kapelanem „Grupy Kampinos” AK okręgu wojskowego Żoliborz, nosi pseudonim Radwan III.

 1945

Wraca do Włocławka i organizuje pracę seminarium zniszczonego w czasie wojny. Jednocześnie sprawuje funkcję proboszcza w dwóch parafiach: w Kłobi i w Zgłowiączce. Redaguje tygodnik diecezjalny „Ład Boży” oraz „Kronikę Diecezji Włocławskiej”.

 1946

4 marca zostaje mianowany przez Ojca Świętego Piusa XII biskupem lubelskim. 12 maja na Jasnej Górze otrzymuje sakrę biskupią z rąk kard. Augusta Hlonda, Prymasa Polski.

26 maja odbywa ingres do katedry lubelskiej. Pełni funkcję Wielkiego Kanclerza KUL, powołuje do istnienia nowe wydziały, wznawia działalność Instytutu Wyższej Kultury Religijnej dla Świeckich.

 1948

12 listopada zostaje mianowany przez Ojca Świętego Piusa XII Arcybiskupem Metropolitą Gnieźnieńskim i Warszawskim, Prymasem Polski.

 1949

2 lutego odbywa ingres do Gniezna. 6 lutego obejmuje archidiecezję warszawską.

1950

Podejmuje decyzję zawarcia „Porozumienia” między Episkopatem Polski a Rządem PRL, które zostaje podpisane 14 kwietnia.

1951

Udaje się do Watykanu z wizytą ad limina apostolorum. Wręcza Ojcu Świętemu symboliczne dary: garść ziemi polskiej, w którą wsiąkła krew dzieci podczas Powstania Warszawskiego, różaniec z chleba otrzymany od uwolnionych więźniów z obozu w Oświęcimiu i ryngraf Matki Bożej, która go nigdy nie zawiodła.

26 lipca w Krakowie przewodniczy ceremoniom pogrzebowym śp. kard. Adama Stefana Sapiehy, arcybiskupa metropolity krakowskiego.

 1953

12 stycznia na konsystorzu w Watykanie zostaje mianowany kardynałem. Władze PRL odmawiają mu jednak paszportu na wyjazd do Rzymu. 14 lutego wypowiada słowa znamienne dla swojej posługi duszpasterskiej: „Wszystko postawiłem na Maryję”. 8 maja w imieniu Episkopatu kieruje do władz państwowych memoriał „Non possumus”.

25 września

w późnych godzinach nocnych zostaje aresztowany przez władze komunistyczne i wywieziony z Warszawy.

26 września – 12 października jest więziony w Rywałdzie koło Grudziądza.

12 października zostaje przewieziony do Stoczka koło Lidzbarka Warmińskiego. 8 grudnia dokonuje aktu osobistego oddania się Matce Bożej i w pełni zawierza Jej swój los.

 1954

6 października zostaje przewieziony do Prudnika Śląskiego.

 1955

Od 27 października – internowany w Komańczy.

 1956

16 maja pisze tekst Jasnogórskich Ślubów Narodu. 28 października na prośbę władz wraca do Warszawy i obejmuje wszystkie swoje funkcje kościelne.

 1957

3 maja inauguruje Wielką Nowennę. 6 maja wyjeżdża do Rzymu. Z rąk Ojca Świętego Piusa XII otrzymuje insygnia kardynalskie i obejmuje kościół tytularny Santa Maria in Trastevere.

14 maja papież Pius XII poświęca przywiezioną kopię obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej na wędrówkę po polskich parafiach.

1958

28 października bierze udział w konklawe, które wybiera papieża Jana XXIII.

1962–1965

Uczestniczy czynnie w pracach Soboru Watykańskiego II – w jego przygotowaniu i w obradach wszystkich czterech sesji. Jest członkiem Prezydium Soboru, a następnie Komisji Extra Ordinem. W nurt prac soborowych włącza cały Kościół w Polsce, inicjując modlitwy w intencji Soboru. 21 listopada 1964 bierze udział w uroczystym ogłoszeniu przez papieża Pawła VI (na prośbę biskupów polskich) Maryi Matką Kościoła. Jest inicjatorem orędzia biskupów polskich do biskupów niemieckich, za co naraża się na ostrą krytykę władz komunistycznych.

 1966

14 kwietnia rozpoczyna w Gnieźnie uroczystości Tysiąclecia Chrztu Polski.

3 maja na Jasnej Górze jako legat papieski przewodniczy głównym uroczystościom milenijnym i dokonuje Aktu oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi Matki Kościoła za wolność Kościoła Chrystusowego. Przewodniczy uroczystościom milenijnym we wszystkich diecezjach.

 1967

Ogłasza ogólnopolską akcję duszpasterską – Społeczną Krucjatę Miłości.

Nie otrzymuje zezwolenia na wyjazd do Rzymu na I Synod Biskupów. Na znak solidarności z Prymasem Polski z wyjazdu rezygnują również kard. Karol Wojtyła oraz inni członkowie delegacji Episkopatu polskiego.

 1968

Wobec narastających konfliktów społecznych występuje zdecydowanie w obronie podstawowych praw człowieka i Narodu.

 1971

5 września dokonuje wraz ze wszystkimi biskupami polskimi na Jasnej Górze Aktu oddania Maryi Matce Kościoła całej rodziny ludzkiej. W październiku udaje się do Rzymu na kolejny Synod Biskupów. Uczestniczy w uroczystościach beatyfikacyjnych ojca Maksymiliana Kolbego.

1972

28 czerwca z radością i wdzięcznością przyjmuje decyzję papieża Pawła VI w sprawie utworzenia stałej administracji Kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych – Ziemiach Odzyskanych.

1976

Ogłasza program przygotowań Narodu do jubileuszu 600-lecia Jasnej Góry: „Sześć lat wdzięczności za sześć wieków obecności”.

 1978

26 sierpnia bierze udział w konklawe, które wybiera papieża Jana Pawła I. 2 października przewodniczy w Choszczówce posiedzeniu Rady Głównej Episkopatu Polski – ostatniej z udziałem kard. Karola Wojtyły. 16 października bierze udział w konklawe, które wybiera papieża Jana Pawła II. 1 grudnia inauguruje stałą posługę duszpasterską dla mieszkańców Choszczówki w Kaplicy pod wezwaniem Jasnogórskiej Matki Kościoła.

 1979

W czerwcu przyjmuje Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce podczas jego pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny.

 1980

Z uwagą śledzi przemiany społeczne i nowo powstały ruch „Solidarność”. Wspiera jego przywódców swoim autorytetem i doświadczeniem.

 1981

12 maja odprawia ostatnią w swoim życiu Mszę Świętą.

13 maja następuje zamach na Ojca Świętego Jana Pawła II. Umierający Prymas ofiarowuje swoje życie za Papieża.

Umiera 28 maja, w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, o godzinie 4.40.

31 maja na Placu Zwycięstwa w Warszawie kard. Agostino Casaroli, specjalny delegat Ojca Świętego Jana Pawła II, przewodniczy ceremoniom pogrzebowym. Stefan Kardynał Wyszyński zostaje pochowany w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie.